List do rodziców
„Droga Mamo, Drogi Tato,
już zobaczyliście moje świadectwo. Pamiętajcie, że jest ono próbą opisania moich działań i osiągnięć przez nauczycieli w trakcie tego roku szkolnego. Gdy je przeglądacie, nie zapominajcie proszę o tym, że opisuje ono kogoś, kto jest Wam bliski i drogi, dlatego nie bądźcie źli, kiedy zobaczycie gorszą ocenę z jakiegoś przedmiotu. Mam nadzieję, że zaakceptujecie mnie taką osobą, jaką jestem.
Pamiętajcie, że wszystkie dzieci nie uczą się chodzenia czy mówienia w tym samym wieku, nie uczą się też tak samo szybko liczyć lub czytać. Proszę, nie porównujecie mnie do moich braci, sióstr czy przyjaciół, ponieważ jestem osobą jedyną w swoim rodzaju. Bądźcie realistyczni, gdy wyznaczacie mi cele w nauce. Potrzebuję wyzwań, ale nie zawsze jestem w stanie przekraczać kolejnych granic. Muszę mieć czas na świętowanie małych sukcesów oraz na codzienną dobrą zabawę.
Zrozumcie proszę, że świadectwo to mój obraz w szkole. Różni się on całkowicie od tego, kim jestem w domu. Czy potraficie sobie wyobrazić, gdyby dziś na kolacji było osiemnaścioro dzieci lub gdyby setka dzieci bawiła się dziś w ogrodzie? Nie dziwcie się więc, że inaczej zachowuję się w dużej grupie osób w szkole.
Moi nauczyciele znają mnie taką osobą, jaką jestem w szkole. Wy znacie mnie taką osobą, jaką jestem w domu. Moje „prawdziwe ja” pewnie jest gdzieś pośrodku. Kiedy zestawicie te dwa obrazy ze sobą ze zrozumieniem, akceptacją i miłością, mam nadzieję, że ujrzycie wyjątkową osobę, która przynosi wam dumę i obdarza was poczuciem szczęścia.
Z miłością,
Wasze Dziecko”
Tekst napisany przez Mikołaja Marcelę, autora kilkunastu książek o szkole i polskim systemie edukacji.
Gdyby ktoś nie był zadowolony z tegorocznego świadectwa swojego lub swojego dziecka, a słowa wyżej napisane nie do końca do niego przemawiają, warto spojrzeć na świadectwo Krzysztofa Kamila Baczyńskiego otrzymane w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie roku 1937, którego zdjęcie jest ilustracją do tego tekstu.
Marta Żak-Jędrzejewska
prezeska fundacji